ΜΑ TI ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ? – ΘΑ ΛΙΩΣΕΤΕ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ
Λέω να βουτήξουμε στα παγωμένα νερά του Ποταμού. Να αναριγήσουμε από τη φρεσκάδα του. Να
αφεθούμε στην «υπόσχεση» που καταθέτει. Να κολυμπήσουμε μαζί του. Μα κι αν αποτύχει, αν ξεφουσκώσει; Ε και τι έγινε; Θα πάμε γι’ άλλα. Θα το κάνουμε αλλιώς. Θα το πούμε αλλιώς. Αλλά πάντα θάναι κάτι νέο. Κάτι δικό μας.
Ένα πρόσωπο φρέσκο, καθαρό, χαλαρό και κυρίως νέο, που θα την εκπροσωπούσε. Η πλειοψηφία ωστόσο είχε διαφορετική γνώμη και η υπόθεση έλαβε ένα ένδοξο τέλος. Και γράφω ένδοξο για δύο λόγους. Πρώτο γιατί απέδειξε στο πανελλήνιο τη δομική αδυναμία των δύο κομμάτων της Κεντροαριστεράς να φτιάξουν τον «τρίτο πόλο». Και δεύτερο, γιατί η αδυναμία των 58, έδωσε δύναμη στον Σταύρο Θεοδωράκη να κάνει το δικό του βήμα προς τα μπρος.
Είναι τέτοια η απέχθεια του κόσμου προς το παλιό πολιτικό σύστημα που ένας αλλά αποφασισμένος να τραβήξει μπροστά μπορεί να κάνει τη διαφορά. Και δεν είναι οι καινοτόμες και ρηξικέλευθες θέσεις που τον κάνουν ελκυστικό. Δεν είναι μόνο η καθαρότητα, το μη πολιτικό παρελθόν, η αμεσότητα, η αναγνωρισιμότητα. Είναι κυρίως η Απόφαση. Η Τόλμη να βγεις απέναντι στα «θηρία», στους μηχανισμούς, στα διαπλεκόμενα και να διεκδικήσεις το δικαίωμα της πολιτικής ύπαρξης, της εγκατάστασης στο πολιτικό τοπίο. Να κοιτάξεις στα μάτια τους πολιτικούς γαιοκτήμονες και τους μπιστικούς τους. Να τους βγάλεις τη γλώσσα.
Η Ελλάδα απέφυγε την ανοιχτή χρεοκοπία. Το πολιτικό - οικονομικό σύστημα τη διέσωσε και μαζί μ’ αυτήν και τον εαυτό του. Με το χρήμα των ξένων, αλλά τη διέσωσε. Δεν είναι λίγο και μόνο οι μικρόψυχοι δεν του το αναγνωρίζουν. Αλλά η διάσωση απαιτεί και την Αλλαγή. Χωρίς αυτή η χώρα δεν θα λυτρωθεί ποτέ, δεν θα περάσει σε χρόνους ευημερίας. Θα ψυχορραγεί, θα κινδυνεύει κάθε μέρα, θα εξαρτάται, θα διχάζεται, θα «πυρπολείται» από λόγους κενούς και το χειρότερο, θα πάψει να ελπίζει. Τα σημερινά πολιτικά κόμματα αδυνατούν να της υποδείξουν ένα ασφαλές έστω και κακοτράχαλο μονοπάτι προς το Άλλο, το Ευρωπαϊκό, το Παραγωγικό, το Ορθολογικό. Δεν είναι μόνο ότι δεν θέλουν. Είναι ότι δεν μπορούν. Δεν το ξέρουν και το φοβούνται. Δείτε τη Δεξιά. Σαρώνει τους περισσότερους και κυρίως τους αδύναμους για να περισώσει το κάστρο της, το πελατειακό της κράτος. Και όταν καταφέρνει να φτιάξει ένα κομπόδεμα θέλει να το σπρώξει πάλι σε αυτό, γιατί αυτό το αντιπαραγωγικό ερείπιο είναι το σπίτι της. Και δεν θέλει να το χαλάσει. Δείτε την Αριστερά. Έχει τη συγκυρία με το μέρος της. Και όμως αδυνατεί να διατυπώσει μια αληθινή, μετρημένη, ορθολογική πρόταση. Η ιδεοληψία, ο λαϊκισμός, η διχαστική λογική της τρώνε τα σωθικά και της κρατούν τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, δούλα στη σοσιαλιστική ουτοπία, ενώ γύρω της ο κόσμος αλλάζει, η τεχνολογία καλπάζει, ο τρίτος κόσμος απειλεί, το παραγωγικό - οικολογικό ζήτημα φλέγεται. Δείτε και το Κέντρο. Διχασμένο, αδύναμο, δέσμιο της διαχειριστικής λογικής, περιορίζεται στο ρόλο του κομπάρσου, μηρυκάζοντας παλιά μεγαλεία. Αναποφάσιστο για τις δόσεις της αριστεροσύνης και του φιλελευθερισμού που πρέπει να βάλει στο ποτήρι του.
