Σοκ έχει προκαλέσει το εξώφυλλο του αμερικανικού περιοδικού «National Enquirer», το οποίο θα κυκλοφορήσει από την επόμενη εβδομάδα, αλλά έχει ήδη διαρρεύσει στο Διαδίκτυο.
Με τίτλο «Η Αντζελίνα Τζολί πεθαίνει» και με την είδηση ότι η σταρ έχει φτάσει πια στο σημείο να ζυγίζει μόνο 37 κιλά, το αμερικανικό έντυπο ισχυρίζεται ότι η Αντζελίνα δεν πάσχει μόνο από νευρική ανορεξία, αλλά και από καρκίνο. Η Τζολί βρίσκεται σε κίνδυνο, αρνείται πλέον να φάει και ο Μπραντ Πιτ φοβάται ότι θα χάσει τη γυναίκα του.
Συμπεριφορές της ανορεξικής
Συνήθως πρόκειται για έφηβες, υπερδυναμικές, φιλόδοξες, υπερευαίσθητες, ισχυρογνώμονες, υπερκινητικές και με καλή απόδοση στο σχολείο.
Παρουσιάζουν μια φαινομενική έλλειψη ευαισθησίας στο κρύο και ντύνονται πολύ ελαφρά.
Προφασίζονται την έλλειψη όρεξης για να δικαιολογήσουν την ελάττωση της τροφής που είναι επιλογή τους. Στην αρχή αποκλείουν τη ζάχαρη, το βούτυρο, τα αμυλώδη και σιγά σιγά περιορίζονται μόνο σε φρούτα και λαχανικά.
Στις φάσεις της βουλιμίας τρώνε πολύ περισσότερο απ’ αυτό που πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο για να μην παχύνουν και στη συνέχεια κάνουν εμετό ή παίρνουν καθαρτικά.
Την ενόρμηση για υπερσίτιση την βιώνουν ως αφόρητη παράδοση.
Πολύ συχνά ενδιαφέρονται πραγματικά για την τροφή των άλλων, μαγειρεύουν με μεγάλη διάθεση για τους άλλους και από τροφοδοτούμενες γίνονται τροφοδότες.
Συχνά παρουσιάζουν μια κλεπτομανία που αφορά είτε την τροφή είτε αντικείμενα συγγενικών προσώπων.
Η πάλη ενάντια στην πείνα αποτελεί μια έντονη ικανοποίηση και τους δίνει ένα αίσθημα κυριαρχίας και ελέγχου. Η ικανοποίηση αυτή αναφέρεται και ως "ερωτικοποίηση της αίσθησης της πείνας" ή "οργασμός της πείνας".
Η σχέση της ανορεξικής με τους γονείς της είναι προβληματική. Οι γονείς, τρομαγμένοι, θυμώνουν, κλαίνε, παρακαλούν, απειλούν, δημιουργούν υστερικές σκηνές. Η ανορεξική για να αποφύγει την πίεση και τις σκηνές, δεν κάθεται στο τραπέζι την ώρα του φαγητού προφασιζόμενη δουλειά, πόνους στην κοιλιά, στο στομάχι και άλλες αδιαθεσίες.
Αν έρθει σε επαφή με γιατρό, η σχέση της μαζί του είναι πολύ δύσκολη γιατί η ίδια δεν θεωρεί την απίσχνανση απειλή αλλά αποτέλεσμα της δίαιτας την οποία συνειδητά θέλει. Και ιατρική θεραπεία γι’ αυτήν σημαίνει πάχυνση.
Μπορεί να αποτελέσει ιατρικό λάθος η θεραπεία με σωλήνα ή με ινσουλίνη για να διατηρηθεί το αίσθημα της πείνας, οδηγώντας ίσως και σε αυτοκτονία.
Η κατάσταση που δημιουργείται ανάμεσα στην ανορεξική και την οικογένειά της είναι σαν ένας επισιτιστικός πόλεμος που εξουθενώνει την οικογένεια και την φέρνει σε μειονεκτική θέση σε σχέση με την ανορεξική, γιατί αυτή ανακαλύπτοντας δυνατότητες παρέμβασης και χειρισμούς, μπορεί να τις χρησιμοποιήσει με τυραννικό τρόπο.
Ο φόβος της ανορεξικής για το πάχος την οδηγεί σε μια σταθερή φροντίδα και έναν αδιάκοπο έλεγχο για το βάρος τους (ζύγισμα, καταμετρήσεις κ.λ.π.). Αυτός ο φόβος συνδυάζεται με μια λανθασμένη αντίληψη για την εικόνα του σώματος.
Η κλινική εικόνα της ψυχογενούς ανορεξίας χαρακτηρίζεται από υπερδραστηριότητα η οποία πηγάζει αφενός από τον ψυχαναγκασμό ότι πρέπει να καταναλώνεται οποιαδήποτε ανάλωση θερμίδων και αφετέρου από την παλινδρομική ερωτικοποίηση της κινητικότητας (όπως και στους αλκοολικούς).
Στο συναισθηματικό επίπεδο υπάρχει φόβος που φτάνει στα όρια του πανικού και μπορεί να επεκταθεί σε οποιαδήποτε συναισθηματική συμμετοχή. Αυτός ο φόβος εκδηλώνεται μέσα από επιφανειακές σχέσεις στις οποίες προσπαθούν να προσδώσουν μια φαινομενική φυσιολογικότητα η οποία στην πραγματικότητα κρύβει το βίωμα της απομόνωσης και το αίσθημα του να μην είναι μέσα στα πράγματα. Η προοδευτική της αναδίπλωση στον εαυτό της είναι μια συναισθηματική αναστολή και μια αδυναμία να κρατήσει μια ικανοποιητική απόσταση στις σχέσεις της με τους άλλους.
Η υπερβολική σχολική δραστηριότητα που συχνά έχει η ανορεξική είναι περισσότερο μια επένδυση για να πάρει ναρκισσιστική επιβεβαίωση.
Η κοινωνική της προσαρμογή είναι μια επιφανειακή ψευδοπροσαρμογή που οφείλεται στην ανάγκη της για φυσιολογικότητα και στην προσπάθειά της να καταπολεμήσει τα αισθήματα ανεπάρκειας και ανικανότητας που έχει. Πίσω απ’ αυτά τα αισθήματα ανικανότητας βρίσκεται το βασικό πρόβλημα της ταυτότητάς της: βιώνει το είναι της σαν προϊόν των άλλων, χωρίς ψυχικές άμυνες, χωρίς δραστική συνείδηση του εαυτού της.
Είναι δύσκολο να καθοριστεί πότε ο φόβος του πάχους είναι μια φυσιολογική προσπάθεια για να διατηρηθεί το πρότυπο του λεπτού σώματος και πότε αυτός ο φόβος αγγίζει πραγματικά τα όρια της παθολογίας.
Στις ελαφρές μορφές ανορεξίας υπάρχει περιορισμένη ανορεξία, κάποια δυσθυμία και μια καταθλιπτική τάση. Στις βαριές μορφές μπορεί να καταλήξει σε κωματώδη κατάσταση και άλλες διαταραχές της συνείδησης που θυμίζουν τοξικομανιακή μέθη.
Η ανδρική ψυχογενής ανορεξία είναι σπάνια (3-13%) και εμφανίζεται πάντα με τη βαριά μορφή γι’ αυτό και θεωρείται ψυχωτική ανορεξία (λόγω των σχιζοειδών χαρακτηριστικών) σε αντίθεση με τη γυναικεία ανορεξία που θεωρείται νευρωσική.
